ประสบการณ์นี้เจอกับตัวเองครับ ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่คนไทยทั้งประเทศน่าจะได้พอรับรู้จากสำนักข่าวทั่วไป ในวันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2553 ผมได้อยู่ที่ อนุสรณ์สถาน เพราะผมต้องผ่านเส้นทางนี้และในเวลานั้นมีการปิดถนน การจราจรเลยติดขัดเป็นอย่างมาก ผมเลยลงไปเก็บภาพในบริเวณนั้น และไม่คิดว่าจะมีการใช้อาวุธ เพราะประชาชนที่ไปที่นั้นล้วนแต่เป็น พ่อค้า แม่ค้า และชาวบ้านทั่วไป เก็บไปเรื่อยๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นมา 3-4 นัด ฟังเสียงแล้วน่าจะเป้น ปืนลูกซอง แล้วหลังจากนั้น ก็ตามมาด้วยเสียงปืน M16 ผมก็ยังยืนถ่ายภาพอยู่โดยคิดว่า เราบริสุทธิ์ใจ คงไม่มีอะไรเพราะเราก็ไม่มีอาวุธ แต่พอได้ยินเสียงดัง"
ก๊อง" ซึ่งเป็นเสียงของแข็งชนกับเสาเหล็ก ก็รู้เลยว่า เราโดนเล็งแน่ เลยถอยห่างมาจากเสานั้น พอถอยออกมา ก็มองเห็นป้ายที่อยู่เหนือหัวเราเป็นรูเต็มไปหมด และมายืนอยู่ใต้ป้ายอีกป้าย โดยตัวผมไม่ได้มีอะไรกำบังเลย พอยืนถ่ายรูปไปได้อีกสักพัก ก็ได้ยินเสียงดัง
โป๊ะ เงยหน้าขึ้นไปดู เห็นป้ายตุงเลยครับ เป็นลูกปืนซึ่งลูกกระสุนยิงไม่ทะลุ อยู่เหนือหัวผมขึ้นไปนิดเดียว ก่อนออกไปข้างนอกทุกครั้ง ผมจะต้องอาราธนาพระหลวงพ่อกวยก่อนเสมอ และก็จะนึกถึงพระสมเด็จหลังรูปองค์ที่บูชาอยู่เป็นประจำ ซึ่งส่วนตัวแล้วผมชอบพระทางด้านเมตตา และอาราธนาไปทางเมตตาเป็นส่วนใหญ่ แต่พอเหตุการณ์ครั้งนี้ความรู้สึกส่วนตัวทำให้ผมเชื่อว่า พระสมเด็จหลังรูปช่วยกำบัง และเก่งดี อย่างที่หลวงพ่อกวยท่านได้พูดให้หมอเหลียวฟัง แม้ในยามคับขันที่เราคิดถึง หลวงพ่อท่านก็ช่วยเราเสมอครับ ลองดูภาพที่ถ่ายมาในวั้นนั้นนะครับ
